اهمیت خوراک دام

تغذیه حیوانات بر مطالعه نیازهای غذایی حیوانات متمرکز است. این نیازهای غذایی شامل مواد مغذی است که اجزای موجود در خوراکی هستند که دام آن را هضم و استفاده می کند. نحوه تغذیه دام های ما می تواند بر میزان رشد، ظرفیت تولید و وضعیت سلامتی حیوان  تأثیر منفی و مثبت بگذارد. بنابراین، دانش تغذیه حیوانات برای یک دامدار سودآور و کلیدی است.

هنگامی که یک محصول خوراک تجاری به دست می آید، ارزش غذایی باید روی برچسب محصول درج شود در حالی که محصول تهیه شده از محصولات کشاورزی مانند علوفه ای، بقایای محصول، غلات و غیره باشد باید مورد آزمایش قرار گیرد تا از نیاز تغذیه ای مناسب اطمینان حاصل شود.

حیوانات به صورت خودکار تنظیم هستند و به محض رضایت از خوردن و سیر شدن دست از غذا خوردن می کشند. با این وجود، اگر محتوای مغذی یک خوراک بسیار کم باشد، خوراک مصرفی برای برآوردن نیازهای آنها کافی نخواهد بود و حتی اگر به طور آزاد تغذیه شوند، ممکن است دچار سوء تغذیه شوند.

نیازهای غذایی دام در بین گونه های مختلف، گونه های متفاوت یا تحت عوامل خارجی مختلف فرق می کند. به عنوان مثال، یک گاو شیری نسبت به گاو گوشتی به انرژی، آب، فیبر و کلسیم بیش تری نیاز دارد. علاوه بر این، هدف تولید نیز در طراحی رژیم غذایی نقش دارد: دامداری، نگهداری، کشاورزی ارگانیک و غیره که همه آنها نیازهای متفاوتی دارند.

الزامات تغذیه ای خوراک دام

مواد مغذی ضروری مورد نیاز دام عبارتند از: آب، انرژی، مواد معدنی و ویتامین ها. این  مواد مغذی برای حفظ وزن بدن، رشد، تولید مثل، شیردهی و سلامت مورد نیاز است.

آب: آب برای همه دام ها ضروری است و تولیدکنندگان هنگام شروع تولید دام باید برای تأمین کافی  آب تمیز برنامه ریزی کنید. میزان آب مورد نیاز بستگی به مرحله فیزیولوژیکی حیوان و آب و هوا دارد. حیوانات شیرده نیاز به آب بیش تری دارند و با افزایش دمای هوا مقدار آب مورد نیاز افزایش می یابد. در دسترس بودن آب باید به دقت کنترل شود زیرا کمبود آب منجر به مرگ بسیار سریع تر از کمبود مواد مغذی دیگر می شود.

پروتئین: نشخوارکنندگان این توانایی را دارند که از طریق اثر باکتریایی منابع پروتئینی با کیفیت پایین را به پروتئین با کیفیت بالا تبدیل کنند. سنتز پروتئین میکروبی برای تأمین نیاز پروتئین  به شرطی که پیش سازهای کافی تأمین شود، به جز در دوران شیردهی برای دام با تولید شیر بالا کافی است. پروتئین مورد نیاز همه حیوانات دامی برای رشد و ترمیم بافت است.

انرژی: کمبود انرژی احتمالاً عملکرد دام را بیش تر از سایر کمبودهای تغذیه ای محدود می کند. نیازهای انرژی با مرحله تولید بسیار متفاوت است و مقدار کافی انرژی در اواخر بارداری و اوایل شیردهی بسیار مهم است. کمبود انرژی می تواند باعث کاهش سرعت رشد، کاهش وزن، کاهش باروری، کاهش تولید شیر و کاهش کمیت و کیفیت پشم شود. انرژی از کربوهیدرات موجود در مواد گیاهی به دست می آید و می تواند به شکل چربی بدن ذخیره شود. با این حال، تقاضای زیاد علیه ذخایر چربی به عنوان منبع انرژی برای برآوردن نیازهای روزانه، ممکن است فحلی را به تأخیر اندازد و باروری را در پرورش دام ماده کاهش دهد. افزایش وزن تنها پس از برآوردن نیازهای انرژی دام برای نگهداری و شیردهی  رخ می دهد.

ویتامین ها و مواد معدنی: نشخوارکنندگان به همه ویتامین های محلول در چربی (A، D، E و K) نیاز دارند اما می توانند ویتامین B را در شکمبه خود سنتز کنند. به طور معمول، علوفه و خوراک حاوی همه ویتامین های ضروری در مقادیر مناسب است، به جز ویتامین A که به عنوان کاروتن از گیاهان سبز به دست می آید و اغلب در علوفه ذخیره ای کمبود دارد. با این حال، ویتامین A می تولند در کبد به اندازه کافی برای دوام طولانی مدت مانند خواب زمستانی یا خشکسالی طولانی مدت ذخیره شود. نمک برای بسیاری از عملکردهای بدن ضروری است و برای حفظ مصرف غذاها و آب مهم است. کلسیم و فسفر برای حفظ رشد، مصرف خوراک، رشد طبیعی استخوان و بازده تولید مثل مورد نیاز است. سایر مواد مغذی و مواد معدنی مانند ویتامین E  و سلنیوم برای حفظ سلامت بدن و تولید مثل مهم هستند.