دستگاه اشعه ایکس قابل حمل

اشعه ایکس در سال 1901 کشف شد و انقلابی در دنیای پزشکی مدرن ایجاد کرد. به طوری که ویلهلم کنراد رونتگن، فیزیکدان آلمانی به دلیل کشف اشعه ایکس الکترومغناطیسی جایزه نوبل دریافت کرد.

دقیقاً مانند اشعه گاما، اشعه ایکس را نمی‌توان دید، احساس کرد یا شنید. در عوض، آنها بدون زحمت از طریق پوست، استخوان و فلز عبور می‌کنند تا تصاویری تولید کنند که چشم انسان هرگز قادر به دیدن آنها نباشد. امروزه از اشعه ایکس در پزشکی، امنیت فرودگاه‌ها، افشای هنر تقلبی و صنایع غذایی کاربرد دارد.

یک ایده نوظهور درباره دستگاه اشعه ایکس

در حال حاضر اگر کسی به طور بالقوه دچار شکستگی استخوان شده باشد، باید توسط پرسنل آموزش دیده  بیمارستان تحت اشعه ایکس قرار بگیرد. اما به زودی ممکن است برای آنها امکان انجام عکس برداری با اشعه ایکس با استفاده از یک دستگاه جمع و جور به وجود بیاید که می‌تواند تقریباً در هر جایی واقع شود.

در حال حاضر نمونه اولیه این دستگاه در دانشکاه اولو فنلاند در اندازه 50 در 50 در 130 سانتی‌متر ساخته شده است.

نه تنها از سیستم‌های اشعه ایکس معمولی بسیار کوچکتر است، بلکه از آنجا که دارای محافظ تابش داخلی است، لازم نیست در یک اتاق با سرب نگهداری شود. همچنین لازم نیست که از یک منطقه جداگانه اداره شود. در حقیقت، از صفحه فیلمبرداری برای راهنمایی بیماران در طی مراحل، به آنها نشان می‌دهد که چگونه و کجا زائده آسیب دیده را قرار دهند. سپس اشعه ایکس را به طور خودکار گرفته و در صورت تشخیص وقفه، به کاربر می‌گوید.

دستورالعمل‌های آن- و ولتاژ تصویر برداری آن- در حال حاضر برای اشعه ایکس استخوان در کف و مچ پا تنظیم شده است. با توسعه بیش‌تر سیستم، مناطق بیش‌تری اضافه خواهد شد.

ایده این فناوری این است که ماشین‌آلات نسبتاً ارزان در مکان‌هایی مانند پیست اسکی یا کلینیک‌های پزشکی، جایی که بیماران می‌توانند آسیب دیدگی خود را بررسی کنند تا ببیند آیا استخوان واقعاً شکسته است، نصب می‌شود. این امر می‌تواند تقاضاهای موجود در سیستم‌های اشعه ایکس بزرگتر، گران قیمت و پیچیده‌تر را کاهش دهد و در دسترس بودن آنها را برای کارهای مهم‌تر افزایش دهد.